Belangrijker nog dan het kostenaspect is dat de zorg zelf onder de maat is. Er wordt steen en been geklaagd over wantoestanden in verpleeghuizen, waar veel te weinig personeel is, om de patienten echte aandacht te geven. De thuiszorg drijft ouderen tot wanhoop, omdat er steeds wisselende personen komen helpen, die maar een klein stukje van de zorg voor hun rekening nemen. Om deze versnippering tegen te gaan, overweegt de overheid nu de terugkeer van de wijkverpleegster.
Beide aspecten komen aan bod in de Franse film Intouchables. Het gaat over de aristocratische Parijzenaar Philippe, die na een ongeluk met paragliden een dwarsleasie heeft opgelopen.. Hij is gelukkig niet afhankelijk van de thuiszorg, want hij is schatrijk en kan dus een privé-verzorger inhuren. Een van de sollicitanten is een Senegalese immigrant, Driss geheten, die net uit de gevangenis is ontslagen en moet solliciteren om zijn uitkering te kunnen behouden. Hij ziet het baantje helemaal niet zitten, maar wordt door Philippe aangenomen, omdat het voor hem een verademing is dat Driss geen medelijden met hem heeft. Inderdaad weigert Driss zijn invalide baas als een kasplantje te zien. Het gevolg is dat Philippe helemaal opfleurt en dat verzorger en patient vrienden worden.
De sociaal-culturele verschillen worden breed uitgemeten. Zo zie je hoe de straatarme Driss in de naargeestige banlieu een kleine flat moet delen met een tante en een stuk of acht neefjes en nichtjes, terwijl hij in het huis van Philippe een hele suite voor zichzelf alleen heeft.
Maar de belangrijkste boodschap van deze film, die trouwens is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, is dat je patiënten in hun waarde moet laten, eerlijk tegen ze moet zijn en dat niemand iets opschiet met medelijden.
Iedereen die sociale wetenschappen studeert zou deze film moeten zien. Dus ga kijken! Hij draait geloof ik niet meer, maar is wel op DVD te krijgen.
